Oglądałem i słuchałem Andrzeja Gwiazdę w TVN 24. Żenujące widowisko bełkoczącej „legendy Sierpnia 1981 roku”, jak go przedstawił dziennikarz. Dobrze znam Gwiazdę z tamtych lat. Pamiętam go z całego okresu „Solidarności”. Jednej cnoty mu odmawiam, cnoty mądrości, rozwagi politycznej. Po Sierpniu był szkodnikiem, a nie legendą.  Dziękujmy losowi, że kierownictwo tego ruchu powierzył Lechowi Wałęsie, a nie Andrzejowi Gwieździe. Ciężko byśmy mogli za to zapłacić. Był zawsze rozmijającym się z realizmem i rozwagą radykałem, który gdyby zyskał wpływ na wydarzenia mógł tylko przyspieszyć katastrofę i powiększyć jej koszty. Każdy kto go wczoraj słuchał, kto śledził jego dziwny sposób rozumowania nie mógł mieć wątpliwości, że oddanie w ręce takiego człowieka wielkiego ruchu mogło w roku 1981 skutkować tylko nieszczęsciem.

Byłem w ostrej opozycji w stosunku do Lecha Wałęsy wtedy kiedy był prezydentem. Ale uważam za łajdackie te słowa, które dla prawdziwej, a nie dla dętej legendy Sierpnia miał Andrzej Gwiazda. To nie Pan wycisnął swoje piętno na historii ojczystej, lecz Lech, którego Pan próbował poniewierać po raz kolejny. Na daremno.

Sporo już lat temu, kiedy Jackowi Kuroniowi przyznawano nagrodę im. Jerzego Giedroycia „Rzeczpospolita” poprosiła mnie o jego najkrótszą charakterystykę. Powiedziałem wtedy, że; „Jest dla mnie połączeniem Dantona i świętego Franciszka z Asyżu. To znaczy: porwać masy, zrobić rewolucję, strzelić sobie kielicha i pójść do łóżka z ładną kobietą, a pieniądze rozdać biednym”. Bardzo mnie cieszy, że do tej pory można tę frazę znaleźć w Internecie, o którym kiedy ją wymyśliłem jeszcze w Polsce się nie słyszało. Minęły dwa lata od śmierci Jacka.

Zobaczyłem Go po raz pierwszy pewnego jesiennego dnia roku 1963. To był dziwny rok. Na jego początku przeszła „zima stulecia”, która obnażyła spróchniałość gomułkowskiej stabilizacji, tak, jak inna zima w roku 1978 obnażyła rzeczywisty stan kraju późnego gierkizmu. Ta  dziwna zima obudziła kontestację na wydawałoby się całkiem już potulnym od końca lat 50-tych Uniwersytecie Warszawskim. A ja podczas wakacji tego roku przeżywałem mój kryzys partyjności, bo od 1959 roku byłem członkiem PZPR. Coś było nie tak z socjalizmem, tylko nie wiedziałem jak to wyrazić. Kiedy zaczął się rok akademicki powstał Klub Polityczny ZMS na Uniwerku i ja z moją nową dopiero co dziewczyną, Halinką polonistką, a dziś już Babcią Halusią, ze swych bajek pod tym tytułem, znalazłem się na pierwszym publicznym spotkaniu dyskusyjnym Klubu, którego założycielami byli nic mi wtedy nie mówiący Karol Modzelewski i Jacek Kuroń. Ich wystąpienia olśniły mnie, słyszałem oto język wyrażający moje wakacyjne wątpliwości, których nie potrafiłem nazwać. Od tego dnia zaczęła się moja wojna z systemem. Od razu po spotkaniu zgłosiłem się do grupy działaczy Klubu.

Potem mijały lata. Nigdy nie należałem do ścisłej drużyny Jacka, zresztą wtedy głównym idolem był Karol a nie On. Dopiero później to się zmieniło. Zawsze byłem trochę na zewnątrznej orbicie, powiedzmy na prawo od nich. Czasami w opozycji, na przykład podczas 16 miesięcy „Solidarności”, gdy ja byłem w gronie ekspertów, a on liderem korowców. Także za niepodległej w różnych sporach wewnątrz Unii Demokratycznej i potem Unii Wolności. Ale Jacka i całe to środowisko, które wokół niego powstało to kawałek najwspanialszej Polski, tej którą kocham. I uważam, że nie wiedzą co czynią ludzie, którzy na tej wspaniałej Polsce wyładowują swoje rozczarowania, kompleksy i nienawiści. Nie mają ani ksztyny racji, czynią wielką krzywdę ludziom, którzy na nią nie zasłużyli. Niech im to będzie wybaczone. A Jackowi zapalam tu symboliczną świeczkę i stawiam dużą szklanicę przedniej whisky bez wody i lodu. Nawymyślałby mi za samą tylko świeczkę. 

Słyszałem dziś rano w radio chwalenie się Premiera, a potem też europosła Sonika z PO, jakim to sukcesem Polski jest, jak mówili, decyzja UE by nie uczestniczyć w finansowaniu gazociągu po dnie Bałtyku. Otóż nie byłbym taki pewien, że to sukces. Bo jeśli ten gazociąg powstanie, a wszystko na to wskazuje, to jako przedsięwzięcie czysto prywatne będzie poza kontrolą władz Unii. Zniknie więc jedyny w miarę skuteczny kanał wpływu, także Polski na jego wykorzystywanie. Nawiasem mówiąc uważam, że groźba użycia go do szantażowania, któregoś z krajów UE jest demonizowana. I dlaczego to ma być Polska, która jest liliputem w imporcie gazu i nim pozostanie.    

Moim zdaniem polityka „gazowa” władz polskich, w szczególności od rządu Jerzego Buzka jest błędna. Jak dotąd jej jedynym skutkiem jest wkład w decyzję Rosji o budowie gazociągu północnego oraz klapa, jak wszystko na to wskazuje z budową drugiej nitki Jamału przez Polskę. Po owocach ich poznacie ich. Ta polityka opiera się w istocie na założeniu, że nie ma Unii Europejskiej, albo, że się wkrótce rozpadnie i są nadal – jak przed wojną – dwaj wrogowie Polski; Rosja i Niemcy. I my musimy mieć bezpośredni dostęp do nierosyjskich złóż, bo tylko w ten sposób uwalniamy się od ewentualnego szantażu tych dwu wrogów działających w sojuszu, głównie właśnie przeciwko Polsce. Ta „przedwojenna” wizja Europy, bliska dużej części prawicy, wykoleja politykę zagraniczną Polski nie tylko w sprawie gazu, lecz w ogóle i ma dobre szanse zrobić z nas historyczny skansen Europy. To się zresztą już dzieje, taki oto całkiem spory kraik, który nie potrafi nawiązać związku intelektualnego z współczesnym światem, bo widzi tylko ten, którego od dawna nie ma.

Współcześnie pojmowana polityka gazowa (w zakresie ropy i węgla nasza  zależność od Rosji albo nie istnieje, albo dzięki Naftoportowi jest ograniczona) powinna dążyć do tego, żeby włączyć polski system przesyłu gazu w system Unii Europejskiej, tak by bezpieczeństwo „gazowe” Polski było funkcją bezpieczeństwa gazowego Unii. To nie wymaga ekonomicznych nonsensów w postaci specjalnego gazociągu z Norwegii, której zresztą wkrótce gazu zabraknie. To wymaga odrobiny zdrowego rozsądku, cnoty rzadkiej w tej części prawicy, która tworzy obecną super grupę trzymającą władzę (SGTW). 

Wykluczam, by akcja Jacka Kurskiego w sprawie kampanii PO była jego indywidualnym wyskokiem. Dopuszcza to Dominika Wielowieyska w „Gazecie”, ja nie. Podobnie jak łajdactwo z dziadkiem z Wehrmachtu, tak i ta zagrywka, jest moim zdaniem, dokładnie zaplanowana w czołówce PiS, robiona za wiedzą i na jej polecenie, w dokładnie ustalonym czasie. Kurski działa, jak zdyscyplinowany członek PiS. Sprawa z dziadkiem i szczerość Kurskiego; „z tym Wehrmachtem to wiemy, że lipa, ale idziemy w to bo ciemny naród to kupi”, była oślepiejącym wręcz dowodem, że ekipa, która zdobyła władzę w Polsce nie ma hamulców, gotowa jest pójść w politycznych świństwach dalej niż to miało miejsce w najbardziej paskudnych zagrywkach politycznych w minionych latach.

Częste jest ciągle porównywanie różnych decyzji tej nowej super – grupy trzymającej władzę, tej nowej prawicowej GTW, do tego co robił SLD i wytykanie Kaczyńskim, patrzcie przecież postępujecie jak postkomuna.  Dużo takich porównań pochodzi od PiS- owskich poputczyków ze środowiska dziennikarskiego, którzy są zawiedzeni i może gdzieś w środku zaczyna być im głupio, że do tej coraz bardziej cuchnącej oskarżeniami, kalumniami, podejrzeniami, IV RP przyłożyli rękę. Oczywiście nigdy się do tego nie przyznają. Otóż te porównania z SLD występującym, jako czarny charakter straciły na sile, zbladły na tle poczynań tych, co dziś „trzymają władzę”. A co jeszcze przed nami?! Ho! ho!Sojusz Lewicy Demokratycznej to była, w ostatniej kadencji szczegolnie, faktycznie woda trzeciej klasy, ale ta która dziś płynie w arteriach władzy, to woda pozaklasowa.  Przestańcie obrażać SLD.

Prezydent Lech Kaczyński wystąpił przeciwko rządowi, a za naukowcami w sprawie owych 50% kosztów uzyskania przychodu. Teraz zaś wystąpił, jako arbiter, a więc też trochę przeciwko rządowi w sprawie nagród dla górników. W obu przypadkach interwencja Prezydenta okazała się, lub okaże się wyjątkowo skuteczna, co ma potwierdzić, że głowa państwa jest samodzielna, a nie obok i poniżej drugiej głowy. Potwierdzi też, że Prezydent pełni tę rolę, którą powinien, czyli właśnie rolę arbitra, a na dodatek jeszcze w sprawach ludzkich, a nie jakichś tam konfliktów w samej władzy, no i będzie bardziej widoczny w mediach, „zaistnieje medialnie”. Wszystko to byłoby godne uznania i poklaskania Prezydentowi, gdyby było autentyczne.

Otóż stoję o zakład, że nie jest autentyczne tylko udawane, reżyserowane na potrzeby publiczności, po to by wcisnąć nam bajkę, jak to Prezydent jest aktywny i niezwiązany, ani z rządem, ani z pewną głową na Żoliborzu ostatnio, też celowo niewidoczną. Zresztą nie muszę się zakładać, bo już jakiś czas temu dwa PiSowskie ponoć geniusze od manipulowania publiką zapowiadały, że będzie nowa strategia pijarowska, by poprawić fatalne notowania Lecha Kaczyńskiego, szczególnie na tle Aleksandra Znaczącego (przypominam słowa Andrzeja Drawicza, które się sprawdziły – uuu! już widzę, jak za to dostanę). Prawdę pokazuje też kręcenie o tym, czy minister Poncyliusz był, czy nie był wezwany do Pałacu Prezydenckiego. Nie znamy rozmowy, ale czy uwierzymy, że wezwano go tam, aby wysłuchał próśb głowy państwa, czy raczej po to, aby odebrał polecenie, że górnikom trzeba dać i ile dać.

Te interwencje Pałacu Prezydenckiego są udawane, bez wątpienia uzgadniane wewnątrz PiS-owskiej „grupy trzymającej władzę”. W odróżnieniu od tej GTW z przed kilku lat, ta to jest dopiero GTW! Gdzie tam tamtej do tej!? Tu mamy dopiero „Układ”, prawie namacalne państwo alternatywne, trochę tylko podziemne, prawie nie ukrywane. Nie trzeba go szukac miesiącami, bez śladu sukcesu. Widać je i czuć, jak podejmuje wszystkie najważniejsze decyzje, manipuluje instytucjami oficjalnymi i rozdziela dobra.  „Układ” to coraz bardziej PiS. I stąd wynika konkluzja, że najlepszym sposobem do stworzenia większego „Układu”, jest walka z mniejszym.   

PS: Przepraszam kilkoro z państwa, których komentarze ukazały się z opóźnieniem. To jest skutek mojego błędu. Nie zauważyłem, że kilka wypowidzi antyspamowy program zatrzymał z nieznanych mi powodów. Dopiero przed chwilą zorientowałem się o tym  i komentarze zwolniłem. Przepraszam i nie zniechęcajcie się Moi Drodzy Goście.

O PiS-owcu radnym Bromskim, nagle usłyszała cała Polska, choć wcześniej nikt o nim nie słyszał. Radny zaproponował, żeby spory kawał Marszałkowskiej nazwać aleją Kościuszki i Pułaskiego, a ponadto poparł projekt budowy osiedla na Kabatach, które chcący to osiedle wybudować postanowili nazwać imieniem pułkownika Kuklińskiego. Pierwszy pomysł można nazwać idiotyzmem patriotycznym. Drugi, to także naiwność, albo konfitury.

Postępowanie radnego Bromskiego prowadzi do wniosku, że patriotyzm to jeszcze nie cnota, bo może być głupi, naiwny i groźny też. Ten Bromskiego groźny nie jest, ale głupi i naiwny tak. Jeśli ktoś chce nazwać jakąś ulicę alejami dwu wspomnianych generałów to oczywiście nic złego. Ale jeśli ten ktoś chce wyszarpywać resztki duszy stolicy, po której – w skutek także niemądrego patriotyzmu kilku generałów – zostało tylko trochę starych domów i nazwy ulic, w tym tak bardzo warszawska, jak Marszałkowska, to doprawdy, aż dziw, że mogą powstawać takie głupoty w głowach.

Gdy zaś chodzi o osiedle na Kabatach to sądzę, że radny, a podaję interpretację najbardziej korzystną dla niego, służy za jelenia i wabia całkiem przyziemnie myślącym gościom, którzy przy pomocy nieboszczyka Kuklińskiego i naiwnego patrioty z Ratusza chcą przełamać opory przed wybudowaniem właśnie tam osiedla, gdzie miał być park.

To znana technika, obficie stosowana w PRL przy tak zwanym załapywaniu się o plan, albo o lokalizację. Z tego co wiem w taki sposób powstało w otulinie parku krajobrazowego osiedle Stara Miłosna, gdzie nic miało nie powstać. W drugiej połowie lat 70 – tych grupa warszawskich nomenklaturszczyków postanowiła w tym ślicznym miejscu pobudować sobie domy i żeby dostać lokalizację, a potem przydziały materiałów i żeby to wszystko szło migiem postanowili, że osiedle będzie nosiło chlubną nazwę „40-lecia PRL”. Dzieliło od niego jakieś sześć lat więc był instrument nacisku na różne władze, żeby szybko załatwiały co trzeba, bo jakże to nie wybudować osiedla na rocznicę? „Solidarność”, a potem stan wojenny przyhamowały budowę, rocznica minęła wobec czego zmieniono nazwę na „50-lecie PRL”. PRL się jednak rypnąl przed czasem, nazwa znikła, ale osiedle jest. I teraz, jak czytam, właściciele terenu na którym miasto i mieszkańcy Kabat, chcieliby mieć park chcą, wykorzystując  Kuklińskiego, jako taran przebić sobie dziurę do wielkiej kasy, bo przekształcenie tego terenu na budowlany ogromnie podniesie jego wartość. Pułkownik Kukliński, jako pośmiertny lobbysta potencjalnych kamieniczników. Fajne. A naiwny patriota w tym pomaga. Oczywiście przy założeniu, że nie chodzi mu o konfitury.